Superconductividade

A supercondutividade é a propiedade dalgúns materiais de presentar bruscamente, baixo certas circunstancias, resistencia nula ao paso da corrente eléctrica e impermeabilidade aos campos magnéticos externos. Aínda que existen distintas clasificacións dos superconductores, segundo o seu material, a teoría que os explica etc., pódense clasificar en superconductores de tipo I e de tipo II, segundo poidan repeler completamente ou de forma imperfecta os campos magnéticos externos e en superconductores de baixa e de alta temperatura, segundo sexa a temperatura crítica á cal o material experimenta repentinamente a propiedade de perda de resistencia eléctrica e convértese en superconductor. Aínda que foi descuberta a principios do século XX, aínda queda moito por estudar e desvelar desta importantísima propiedade, que nos poderá proporcionar aplicacións moi relevantes e prometedoras relacionadas coa enerxía.

Precisamente, a investigación actual céntrase en entender a orixe da supercondutividade de alta temperatura e as súas curiosas propiedades. Enténdese por supercondutividade de alta temperatura aquela cuxa temperatura crítica está por riba da temperatura do helio líquido e, xeralmente, por baixo da do nitróxeno líquido. Por iso, os superconductores de alta temperatura poden refrixerarse con nitróxeno líquido, moito máis barato e menos complexo de manexar que o helio líquido. Nun caso extremo, os investigadores do equipo de Andrea Cavalleri do Max Planck Institute for the Structure and Dynamics of Matter, conseguiron inducir a supercondutividade nun material cerámico a temperatura ambiente, mediante pulsos curtos de láser infravermello, aínda que unicamente durante un curtísimo período de tempo. Este experimento permitiulles entender mellor o fenómeno da supercondutividade de alta temperatura e motivou que sigan investigando nesa liña aplicada tamén a outros tipos de materiais. Tamén mediante o uso de pulsos de alta intensidade de luz infravermella e en colaboración cos investigadores do Max Planck Institute e a Universidade de Oxford, científicos como John Tranquada, do Neutron Scatter Group in the Condensed Matter Physics and Materials Science Department do Ou.S. Department of Energy’s (DOE) Brookhaven National Laboratory, conseguiron observar como un determinado material que contén lantano, bario, cobre e osíxeno (LBCO) adquire a propiedade da supercondutividade a unha temperatura superior á que se consideraba a súa temperatura crítica ata o momento. Ambas liñas de investigación, en caso de chegar a bo porto, abrirán inmensas posibilidades de aplicación da supercondutividade no futuro.

Aínda que algunhas das aplicacións da supercondutividade empezan xa a ser unha realidade, outras aínda son obxecto de estudo de proxectos supranacionais e están aínda en fases moi temperás de desenvolvemento e concepción. A supercondutividade afectará de maneira radical á transmisión de enerxía, posibilitando o transporte de altas cantidades de enerxía ao longo de longas distancias sen perdas resistivas; hai quen imaxina que unha boa parte da subministración eléctrica de Europa poida vir do Sahara a través dunha conexión eléctrica superconductora. Tamén afectará á xeración de enerxía, permitindo o desenvolvemento de xeradores superconductores que, grazas ao seu menor tamaño e baixo peso, facilitarían, por exemplo, a súa instalación nos aeroxeradores off-shore. E abrirá as portas a técnicas como o confinamento magnético de plasma, que permitirá desenvolver a fusión nuclear como fonte de enerxía limpa e inesgotable.

Cal crees que será a aplicación da supercondutividade que contribuirá máis a revolucionar a xeración, transporte e uso da enerxía? Cal será a que chegue antes?